گبه‌ای که پیش روی ماست، گبه‌ای دستباف از ایل قشقایی است با اندازه‌ای در حدود شش متر مربع (۲۹۰×۲۰۰ سانتی‌متر) که از هر نظر، تجلی زندگی، شور، و رنگ است. این گبه با دستان هنرمند یک بافنده خلاق قشقایی بافته شده و تمامی اجزای آن، از مواد اولیه تا نقش‌پردازی، روایتگر فرهنگی عمیق و ذوقی بی‌بدیل هستند. جنس این گبه از پشم دست‌ریس طبیعی است؛ پشمی که به صورت سنتی ریسیده شده و لطافت، دوام، و درخشش خاصی دارد. رنگ‌های استفاده‌شده در آن نیز تماما گیاهی هستند، رنگ‌هایی که نه تنها به طبیعت آسیب نمی‌زنند، بلکه با گذر زمان زیبایی و اصالت بیشتری از خود نشان می‌دهند. ترکیب‌بندی این گبه، آن را به اثری منحصربه‌فرد و درخور ستایش تبدیل کرده است. حاشیه‌ی آن با یک قاب قرمز رنگ احاطه شده که خود به تنهایی نیرویی از گرما و انرژی را به بیننده منتقل می‌کند. این قاب قرمز با رنگ‌هایی که درون گبه استفاده شده‌اند، هماهنگی چشم‌نوازی دارد و به خوبی چارچوبی برای نمایش شکوه درون گبه فراهم آورده است. در قسمت بالایی و پایینی گبه، دو کتیبه با رنگ آبی دیده می‌شوند که درون آن‌ها نقش درخت‌هایی با طراحی خاص جای گرفته‌اند. درخت، در فرهنگ قشقایی و بسیاری از اقوام ایران، نماد زندگی، رویش و تداوم است. استفاده از این نماد در این گبه نه تنها جنبه تزئینی دارد، بلکه لایه‌ای از معنا و حس معنوی به اثر بخشیده است. آبیِ به‌کاررفته در کتیبه‌ها، با آبیِ آسمان رقابت می‌کند و در دل خود آرامشی عمیق پنهان دارد. این بخش از گبه، به نوعی آغوشی است که بالا و پایین آن را در بر گرفته و حس پیوستگی و محافظت را به کل ساختار القا می‌کند. از زیبایی‌های چشمگیر این گبه، خشت‌های رنگی در دو سمت چپ و راست آن است. این خشت‌ها همچون قاب‌های کوچک درون یک قاب بزرگ‌تر، هرکدام با رنگ و طرحی خاص خودنمایی می‌کنند. رنگ‌هایی همچون نارنجی، زرد، سبز، سرمه‌ای، کرم و آبی در این خشت‌ها دیده می‌شود. این تنوع رنگ، نه تنها نشان از ذوق و قریحه‌ی رنگ‌شناسی بافنده دارد، بلکه گویی هر خشت داستانی مستقل دارد که در کنار سایر خشت‌ها، داستانی بزرگ‌تر از زندگی، آداب، فرهنگ و طبیعت ایل قشقایی روایت می‌کند. اما شاید قلب تپنده این گبه، زمینه‌ی آن باشد؛ جایی که لاین‌هایی از رنگ‌های شاد و زنده در کنار هم قرار گرفته‌اند. این لاین‌ها به ترتیب رنگ‌های قرمز، آبی و سبز را به چشم بیننده هدیه می‌دهند. این رنگ‌ها نه تنها با یکدیگر در تضاد نیستند، بلکه در ترکیبی هنرمندانه، هماهنگ و چشم‌نواز قرار گرفته‌اند. قرمز نماد شور و حرارت، آبی نماد آرامش و اندیشه، و سبز نماد زندگی و طبیعت است. چنین ترکیبی، در نهایت، گبه‌ای خلق کرده که سرشار از انرژی، زندگی، و شادی است؛ گبه‌ای که نه‌تنها یک زیرانداز یا وسیله تزئینی است، بلکه تجسمی است از روح پرجنب‌وجوش و زنده‌ی فرهنگ قشقایی. نکته بسیار مهم دیگر، خلاقیت بی‌حد و مرز بافنده در طراحی این گبه است. هیچ نشانه‌ای از تکرار کسل‌کننده یا الگوبرداری ماشینی در آن دیده نمی‌شود. تمام جزئیات، از ترکیب رنگ‌ها گرفته تا نحوه چیدمان نقش‌ها، حاصل ذهن و ذوق هنرمندانه بافنده‌ای است که شاید سواد دانشگاهی نداشته باشد، اما دانشی ژرف از رنگ، فرم و هماهنگی در دل و دست دارد. چنین آثاری، نه‌تنها ارزش هنری و فرهنگی بالایی دارند، بلکه سندهایی زنده از استمرار هنر بومی ایران‌زمین‌اند. این گبه قشقایی، بیش از آن‌که قالیچه‌ای برای پهن کردن روی زمین باشد، پنجره‌ای است به جان طبیعت، به فرهنگ عشایر، و به دنیایی رنگارنگ که با هر نگاه، دل را تازه می‌کند.
